Dzięki współpracy z Muzeum Zamek Górków w Szamotułach dotarliśmy do ciekawych publikacji i relacji prasowych na temat karnawału. Informacje w nich zawarte stanowią niezwykle cenne źródło wiedzy, prezentujące jak to dawniej szamotulanie i szamotulanki czas ów w mieście spędzali. Dziś do wspomnień tych powracamy, by w formie niecodziennej podróży w czasie, nieco imprezowego klimatu zasmakować. Poniższe materiały cytujemy z zachowaniem oryginalnej pisowni.
W karnawale Szamotuły się ożywiały!
W „Kalendarzu Ziemi Szamotulskiej” z roku 1958 odnajdujemy wspomnienie Marii Wichierkiewiczowej zawierające pewnego rodzaju reportaż ukazujący obraz miasta w końcu XIX wieku (1879 r.). Nie brak tu odniesień do karnawałowych zabaw.
„Przypuszczalnie zimą miasteczko na krótko się ożywiło. I to w czasie karnawału. W centrum miasta w ratuszu czy tak zwanej giełdzie o trzech sklepionych oknach – urządziły honoracje miasta zabawy i bale. Ponieważ mrozy mocne, a dorożek nie było, zarzucały damy idąc na bal na futra jeszcze kołdry i pluszowe serwety. Dziwiłem się nieraz opatulonym postaciom, które później zrzucały ciepłe osłony. A potem damy w tarlatanach, gazach, tiulach – tańczyły polki, galopady, tyrolienki, mazury – do samego rana. Były to wesołe chwile Szamotuł.”
Bale, potańcówki i żniwa dla restauratorów
O schyłku karnawału pisała z kolei w roku 1930 „Gazeta Szamotulska” wydawana przez Józefa Kawalera. Z poniższej relacji wynika, iż w międzywojniu życie towarzyskie w Grodzie Halszki faktycznie kwitło.
„Karnawał się kończy. Żniwa dla restauratorów dobiegają kresu. Obecnie codziennie odbywają się jakieś zabawy lub wieczorki. Ubiegłej soboty bawiło się w „Strzelnicy” Bractwo Strzeleckie, w „Eldorado” odbywał się bal, urządzony staraniem Komitetu Obchodu 10 – lecia Gimnazjum. Na sali p. Sundmannowei urządzili Niemcy szamotulscy wieczorek taneczny. W niedzielę odbyła się zabawa szamotulskiego P.W. i W.F. Nie potrzebujemy chyba dodawać, że wszystkie powyższe zabawy cieszyły się wielkiem powodzeniem i przeciągnęły się aż do białego rana. Dziś wieczorek „Lutni” szamotulskiej.”
W tym samym roku „Gazeta” Kawalera rozpisywała się również o Podkoziołku, który określano mianem „tłustego wtorku”. Jako, że finał karnawałowych zabaw zwykle obchodzony był z wielkim hukiem, policjanci czuwali nad tym, by biesiadnicy o właściwej porze do domów wrócili.
„Ostatni dzień karnawału minął naogół spokojnie. Wieczorem panował na ulicach ruch nieco bardziej ożywiony. W restauracjach było gwarno, jak nigdy. Właściwego „podkoziołka” nie urządzono. Po ulicach uganiało się kilka cudacznie przebranych wyrostków. Ludzi o „różowych” humorach także można było zobaczyć. Większość obywateli bawiła się w zaciszu domowem. Policja czuwała, by po godz. 12-tej ustały wszelkie objawy karnawałowej wesołości.”
Starosta o Wielkim Poście przypominała!
Tuż przed rozpoczęciem Wielkiego Postu prasa szamotulska przypominała o zakazie organizacji publicznych zabaw, wydanym przez… ówczesne władze! To nie żart. W jednym z wydań „Gazety” z roku 1928 starosta szamotulski ogłaszał koniec karnawałowych hulanek!
„Z urzędu starościńskiego odbieramy następujące pismo: „Przypominamy Rozporządzenie policyjne Pana Wojewody z dnia 27. lutego 1926 r. (Dz. Urzęd. Woj. Pozn. Nr 10/1926 poz. 102), w myśl którego w czasie Wielkiego Postu t.j. od Środy Popielcowej do Wielkiej Soboty włącznie nie wolno urządzać dancingów i zabaw tanecznych w lokalach publicznych. Szamotuły dnia 22. lutego 1928 r. Starosta Ruczyński.”
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
